جفت ماندگی

نوشته شده توسط doctorvet    بدون دیدگاه

جفت به طور طبيعی حدود ۶ ساعت پس از زايمان خارج
مي شود. (محدوده ی آن از ١تا ١٢ ساعت است)
البته تا ٢۴ ساعت هم جفت ماندگی محسوب نمی شود.
عوامل مستعد کننده جفت ماندگی عبارتند از:
١- نارس بودن جفت
٢- عدم حرکت حيوان و تحرک ناکافی
٣- زايمان زودرس :
بدنبال سقط جنين يا ايجاد زايمان زودرس يا
سزارين، احتمال جفت ماندگی بسيار زياد است . اين
حالت ممکن است منجر به نارس ماندن پلاسنتا گردد.
۴- سستی رحم :
جدا شدن فيزيکی جفت بستگی به تداوم انقباضات رحمی
پس از خروج گوساله دارد . عواملی که بر تداوم و
توانايی انقباضات رحمی تاثير مي گذارند عبارتند از:
هيپوکلسمی که فعاليت ميومتريوم را تضعيف مي کند.
سخت زايی که ممکن است منجر به سستی ثانويه رحم
شود.
کمبودهای هورمونی يا عدم تعادل آنها
۵- دوقلوزايی :
طول آبستنی در دوقلوها کوتاهتر است و باعث نارس
بودن جفت مي شود. همچنين به علت باز شدن بيش از حد
ميومتريوم، سستی رحم هم ايجاد مي شود.
– احتمال بروز جفت ماندگی با افزايش تعداد
زایمانهای حيوان، افزايش مي يابد . يعنی گاوهای مسن
بيشتر مبتلا مي شوند.
– گاوهای پرتوليد که غذای زيادي هم مي خورند،
هنگام زايمان به جفت ماندگی مستعدترند.
– احتمال بروز جفت ماندگي در زایمانهای پائيزه
بيشتر است.
ميانگين ميزان وقوع جفت ماندگی:
زايمانهای طبيعی ٨ درصد
سخت زائيها ٢۵ تا ۵۵ درصد
دوقلوزائی ۴٣ درصد
گاوهايی که جفت خود را طی ٣۶ ساعت دفع نکنند،
احتمال دارد که آنرا بمدت ٧تا ١٠ روز نگه دارند . علت
اين موضوع اين است که انقباضات ا صلی ميومتريوم بعد
از ٣۶ ساعت از تولد گوساله ديگر ادامه نمی يابد و اگر
تا اين موقع پرده هاي جنينی خارج نشده باش ند، جداشدن
بعدی آنها فقط مي تواند در نتيجه جداشدن طبيعی
برجستگيهای رحم در اثر حل شدن ناشی از گنديدگی
باشد(بصورت توده گنديده ای دفع مي شود.)
در اي ن حالت وقتی عمل دفع پرده ها صورت مي گيرد،
پرده ها همانند مرحله سوم زايمان طبيعی ، پشت ورو نمی
شوند.
در حيوان جفت مانده احتمال تکرار جفت ماندگی در
زایمانهای بعدی نيز وجود دارد.
در گله هاي مبتلا به بروسلا، ميزان ابتلا به جفت ماندگي بالاتر است .

يکی از دلايل سقط جنينهای آخر
آبستنی ناشی از بروسلا آبورتوس مي باشد. لذا در گله
هايی که جفت ماندگی زيادی دارند، تست دقيق بروسلوز
لازم مي باشد.
عواقب جفت ماندگی:
١) کاهش احتمالی اشتها و شير
٢) ايجاد بوی نامطبوع در شير
٣) طولانی شدن فاصله زايش تا آبستنی مجدد
۴) کاهش سرعت جمع شدن رحم پس از زايمان
۵) عفونتهای رحمی
جفت ماندگی هاي معمولی (بدون عارضه بعدی )، در
باروری گاوهای ماده ای که بعد از ۶٠ روز از آخرين
زايمان جفت گيری نموده اند تاثير ندارد.
عارضه جفت ماندگی به تنهائی فعاليت بعدی دستگاه
تناسلی را مختل نمی کند ولی عارضه متريت به تنهائی (يا
همراه با جفت ماندگی )، فاصله زايش را تا جفت گير ی
بعدي افزايش مي دهد.
در نتيجه تاثير جفت ماندگی در باروری به وجود
يا عدم وجود عارضه متريت بستگی دارد.
نشانه هاي درمانگاهی:
– توده نکروز شده پرده هاي جنينی طی ٢۴ ساعت بعد از
جدا شدن از گردش خون جنينی، تحت تاثير گنديدگی
باکتريائی قرار مي گيرن د و اين فرآيند به تدريج
پرزهای جنينی را از حفرات رحم ي مادر جدا مي کند . به
همين دليل صرفنظر از وجود عفونت رحم همراه آن، مواد
سمی حاصل از گنديدگی در داخل رحم جمع مي شود.
– واکنش در برابر اين زهرابه ها (توکسين ) در هر
حيوان فرق مي کند. در بعضی از گاوها حساسيت کمتری
ايجاد مي کند و در بعضی واکنش شديد همراه تب ايجاد
مي شود.
– به مرور که فرآيند گنديدگی پيشرفت مي کند، بوي
نا مطبوع ي ايجاد مي شود که در فضا پخش شده و اغلب
شير را نيز بد بو مي کند.
– وقتی جفت ماندگی با عفونت رحم همراه باشد برحسب
شدت بيماری رحم، نشانه ها تغيير مي کند. در کل افزايش
ضربان قلب و تعداد تنفس، درجه حرارت بالا ، بی
اشتهايی، اسهال، بی حالی، کم شدن ترشح شير و دفع
ترشح خونی چرکی بدبويی از مهبل ديده مي شود.
درمان:
معمولی ترين درم ان تحريک کردن انقباضات ميومتريوم
به مقدار کافی است . طوری که جفت جداشده و بطور
طبيعی دفع گردد.
هيچگاه نبايد يک روش يکنواخت را در درمان دنبال
کرد. اگر شرايط مساعد است مي توان برای برداشتن با
دست تلاش نمود . هيچگاه نبايد تصميم گرفت که در تمام
موارد جفت را در زمان معينی بيرون کشيد.
بعد از ٢۴ ساعت از بروز جفت ماندگی ،بايد درجه
حرارت گرفته شود و درصورت داشتن تب آنتی بيوتيک وسيع
الطيف تجويز شود و تا وقتی که حيوان تب دارد آنتی
بيوتيک را ادامه داد و سپس سعی در برداشتن جفت با
دست نمود.
روش عمل:
تمام دستکاريهای رحمی بايد با رعايت کامل اصول
بهداشتي انجام شود.
بنابراين در ابتدا مهبل حيوان مبتلارا با محتوای
يک سطل محلول گرم شوينده خوب مي شويند.
سپس دستکش را با مواد لوبريک انت آغشته کرده و
دستها را با محلول آنتی سپتيک گرم موجود در سطل ديگر
ضدعفونی مي کنند. در صورتيکه حي وان مدفوع کند بايد
ميان دوراه را دوباده شست.
در ادامه مي بايست کوتيلدونهای جنينی را بدون
مجروح کردن برجستگيهای رحم مادر بطور کامل جدا نمود.
اغلب جدا کردن جفت با دست طی ۴٨ ساعت اول موفقيت
آميز نيست . زيرا جفت در اين موقع به سختي چسبيده است
و دستکاری با زور (برای کندن آن ) احتمال خونريزی و
حتی جداشدن برجستگيهای رحم مادر را افزايش مي دهد.
بنابراين منطقی اين است که دخالت با دست را تا
روز ٣يا ۴ به تاخير بي اندازند. تا اين زمان حل شدن
ناشی از گنديدگی قسمت جنينی کوتيلدونها، جداشدن آنها
را خيلی آسانتر نموده و در عين ح ال به علت جمع شدن
رحم، قسمت بالايی شاخ که اتصالات محکمتری دارد، در دسترس
قرار مي گيرد.
تعداد از کوتيلدونهای خلفی تر، خودبه خود جدا
شده و مقداري از جفت از گردن رحم بيرون مي زند و
آويزان مي شود.
در عمل دامپزشک جفت را درقسمت پشت گردن رحم
پيچانده و بصورت طنا ب حجيمی در مي آورد و آنرا با يک
دست در فرج نگه مي دارد. با دست ديگر به آرامی اين
طناب را از طريق گردن رحم تا محل اتصال کوتيلدونها در
رحم دنبال مي کند.
روش جداکردن جفت چنين است که کوتيلدونها را در
دست گرفته و به ملايمت قاعده برجستگيهای مادری را
فشار مي دهند.
وقتی اين فشار ملايم وارد شد، شست را به نرمی از
روی قسمت خارج برجستگی عبور مي دهند تا جداشدن
پرزهای آزاد کامل گردد . کوتيلدونهای بعدی را به طور
دايره وار گرفته و به همان روش قبلی عمل مي کنند. کشش
به طور ثابت و مداوم و نيروی چرخشی با دست ديگر
وارد مي شود به طوريکه به مرور قسمتهای بعدی پرده ها
جدا مي شود، توده طنابی شکل پيوسته ای را تشکيل
مي دهد. به مرور که به کوتيلدونهای واقع در قسمت
جلوتر مي رسيم اين روش نيز مشکل تر مي شود.
در تمامي موارد جفت ماندگی مي بايست حدود ٣٠ روز بعد
از زايمان ، رحم را از نظر مامايی بررسی نمود و
موارد آندومتريت را درمان نمود